Contoh cerkak bertema lalu lintas

Tobat

 (Herlinda Rosyida)

            Ana ing salah sawijining dina, Bana putranipun Pak Santosa badhe sekolah. Pak Santosa mula menehi nasehat nasehat bab aturan menowo arep lelungan. Nangin Bana kuwi pancen bocah kang mboten manut marang wong tuwa. Manut nasehat wae ora, napa maneh basa kang alus marang Bapak utawa Ibune. Bana sekolah ana ing salah satunggalipun SMA wonten ing Ngayogyakarta. Mula dheweke mangkat sekolah nganggo pit motor.

            Pak Santosa ngendhika, “Le, umpama arep sekolah, mbok pit montore dicek sipek!” Bana matur, “Halah Pak.. Kurang gawean ngecek motor barang. Malah telat mengko! Ayage yen mesine owah yo ra didandani. Bapak gelem dandani po piye? CEREWET!”
Pak Santosa ngampet rasa kuciwa marang anake lan ngendhika, “Ealah.. Bocah kok kandhanane ngeyel, iku kan yo nggo keslametane dewe.” Bar kuwi Bana langsung nguripake motor lan bablas budal sekolah.

            Bana wonten ing dalan mboten manut rambu rambu lalulintas. Ing sawijining bangjo, lampunipun warna abang, nanging Bana malah bablas mlaku. Amarga kuwi kathah wong wong padha ngelokke Bana. Untung Bana tasih slamet, mboten wonten kacilakaan kang kagawe. Iku sebabe Bana mboten tenang, kesusu susu, wedi ndak telat nangin mboten wedi nek lara. Bana malah nambah kecepatan anggone numpak motor, “Haduh.. Iki jam pira iki.. Ah, ngebut wae ben ora telat!”, atur Bana kesusu. Ing dalan Bana uga mboten nggatekake marga dalan. Marga dalaniun mboten pedot pedot, ananging nyambung. Bana malah nyalib kendharaan ing ngarepe, mulo kathah uwong mbengoki Bana, “Dek, nyawamu loro po piye?” nanging Bana meneng wae. Uga kathah mobil nglaksoni Bana. Pas diklakson, Bana malah nesu nesu mboten jelas, “Tan tin tan tin wae! Dalane mbah mu po?”.  Mboten let suwe Bana tekan sekolah.

            Sak uwise sekolah, Bana cepet cepet wangsul amargi empun ngelih. Bana numpak motor banteeer banget, kaya srengenge kang mlaku ne banter. Ing dalan, Bana kesasar amarga njajal dalan kang urung dingerteni marang Bana. Bana njur mandeg lan matur, “Iki aku wes arep tekan urung sih. Haduh, mengko nek aku kesasar njur ilang kepriye ya..”. Bana langsung ndeleng rambu rambu ing dhuwur sirahe banjur matur, “Godean ngiwa, Yogyakarta nengen, berarti aku saiki kudu ngiwa.. Eh sek, mengko nek kuwi ming ngapusi kepiye ya.. Ah, tak jajale ndisek”. Bana banjur menggok ngiwa manut rambu pituduh mau. Mula yen awakdewe mboten purun kesasar, awakdewe kudu anggatekake rambu pituduh kanthi warna dasar ijo lan lis putih. Rambu iku saged menehi arah kang bener. Bana sampun setengah tekan, Bana kesusu lan pengen cepet mangan, amarga iku Bana tambah ngebut anggone numpak motor. Wonten ing dalan, onten rambu rambu kanthi warna dasar kuning lis ireng kang bergambar ngronjalan. Rambu menika artine dalan menika kathah ngronjalane. Nanging Bana mboten nggatekake rambu mau. Bana banjur kaget yen dalane nggronjal nggronjal.

            Ing dalan, Bana nglewati bunderan, nanging Bana mboten ngerti le mlaku kudu kepriye. Bana langsung nrobos lan langsung mlaku lurus. Ing ngarepe Bana wonten truk kang nggawa sapi tiga. Bana kaget yen onten Truk iku. Bana langsung njerit, “Aaaaaaaa”. Ora let suwe wonten suara bruuk sero lan sapi sapi kan podho nyuara. Bana langsung tibo lan semaput amarga ditabrak truk iku mau. Getihe kemocor mocor, motore kang larang rusak dadi kaya krupuk kang diremek remek. Polisi lan warga warga banjur marani Bana lan sopir truk ke mau dijak ing kantor polisi. Polisi banjur nelpon ambulan.

            Ora let suwe ambulane tekan. Bana langsung digawa ing rumah sakit. Tujune onten sedulure Bana kang dadi sopir ambulan mau, dadi sedulure bisa ngabari bapak utawa ibune Bana. “Pak, niki Bana kacilakaan ing bunderan.”, ngendhika sedulure Bana. Pak Santosa ngendhika, “Astaghfirullah.. Ya, aku tak mrono..”. Pak Santosa naming saged ndonga mugi mugi Bana mboten parah kacilakaane.

            Bana langsung digawa ing UGD. Bapak lan Ibuke sampun teng mriku. Banjur Pak Dokter metu saking ruang UGD lan ditakoni marang Bu Santosa, “Pak, pripun kahanane Bana?”, Pak Dokter ngedhika, “Nggih mboten parah banget Bu, namung sikile sing sakit bu, Sakniki Bana sampun siuman lan saged dituweni.”. Bapak lan Ibu Santosa banjur mlebet ruang UGD lan niliki Bana kang dipasangi infus. Bana langsung ngomong, “Pak, Bu, aku nyuwun ngapura yen aku kerep ngeyel.”, Pak Santosa ngendhika, “Iyo nduk, rapopo, sik penting saiki kowe selamet. Sesok meneh ojo dibaleni yo nduk..”, Bana mung iso manggut manggut arep nangis.

Cerita menika gadhah arti yen            :

1.      Awakdewe kudu manut marang uwong tuwo

2.      Awakdewe kudu nggatekake rambu rambu lalu lintas

3.      Awakdewe kudu nggatekake marga dalan

ATI ATI YEN NUMPAK MOTOR

URIP MUNG SEPISAN!